Basic HTML Version
62
ΠΡΑΞΗ ΤΕΤΑΡΤΗ:
Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ…
Υπάρχουν φορές που νομίζεις πως έχεις φτάσει στο τέλος, ενώ μπορεί να έχεις μπροστά σου την
αρχή… Οφείλουμε να αφήνουμε, κάποιες φορές, μισάνοιχτες τις πόρτες της δεκτικότητάς μας, γιατί
πάντα μπορεί κάτι να χωρέσει ακόμα και την τελευταία στιγμή!
Είχα την αίσθηση πως η αναφορά που έχει ήδη προηγηθεί, σε σχέση με τις παραστάσεις της
θεατρικής ομάδας του Παγκρήτιου Εκπαιδευτηρίου, είναι ολοκληρωμένη, προτού συνειδητοποιήσω
πόσο λάθος νόμιζα… Πώς θα γινόταν να είναι ολοκληρωμένη άλλωστε, εάν δεν συναντούσα έστω
ένα από τα πρόσωπα που υπήρξαν ενεργοί μέτοχοι στη δημιουργία τόσο σπουδαίου έργου στον
τομέα του σχολικού θεάτρου;
Έτσι λοιπόν είχα την τύχη και την ευλογία συνάμα να συναντήσω και να γνωρίσω έναν θαυμάσιο
άνθρωπο, που υπήρξε για πολλά χρόνια ενεργός κοινωνός της γνώσης, αλλά και ευφάνταστος
εμψυχωτής των παιδιών της θεατρικής πορείας του Παγκρήτιου Εκπαιδευτηρίου.
Ο λόγος γίνεται για τον κύριο Κώστα Ανδριώτη! Όπως έχω αναφέρει και στα προηγούμενα μέρη
αυτής της εργασίας, ο κύριος Ανδριώτης υπήρξε υπεύθυνος της θεατρικής ομάδας του σχολείου
παρέα με την κυρία Σέβη Γεωργιάδου – Κοκορέλια, την οποία θα ήθελα να γνωρίσω, αλλά
ανειλημμένες υποχρεώσεις της ίδιας δε μου το επιτρέπουν στην παρούσα χρονική περίοδο και κατά
την οποία έχω κληθεί να συντάξω αυτήν την εργασία.
Νιώθω, όμως, ευτυχισμένη που γνώρισα τον κύριο Ανδριώτη και που μαζί του μίλησα για τόσο
πολλά ζητήματα, που αφορούν στη θεατρική δουλειά του σχολείου, στη σχέση δασκάλου και
παιδιών, στην ποίηση, στην τέχνη, στη φιλοσοφία και εν τέλει στην ουσιαστική συντροφιά των
ανθρώπων! Επίσης, νιώθω θαυμασμό για τον κύριο Κώστα, ο οποίος ούτε μια στιγμή δεν
παρασύρθηκε από τον έμφυτο ανθρώπινο εγωισμό (που υπάρχει άλλοτε λιγότερο άλλοτε
περισσότερο, αλλά υπάρχει σε όλους μας!), με αποτέλεσμα να μην υπάρξει στιγμή όπου να αναφέρει
τη συμβολή του στο σχολικό θέατρο μόνη της, χωρίς την παρέα της κυρίας Σέβης. Όλα έγιναν με
αγάπη για την τέχνη του θεάτρου, για το σχολείο και πάνω από όλα για τα παιδιά, και όλα αυτά
έγιναν «εις το εμείς»! Είναι πολύ σημαντικό αυτό και συνάμα αξιέπαινο.
Από την αρχή ακόμα της συζήτησής μας, κατάλαβα πως η φράση «ισχύς εν τη ενώσει» δεν έχει
τυχαία λεχθεί… Ο κύριος Ανδριώτης μού εξήγησε ότι η συνεργασία του με την κυρία Σέβη βασιζόταν
στο «νόμο» της αλληλοσυμπλήρωσης. Λόγου χάρη, ο ίδιος – όπως μου είπε… - έχει την αυθόρμητη
τάση να σκέφτεται και να αισθάνεται μέσω των ήχων και των λέξεων, ενώ η κυρία Σέβη μέσω των
εικόνων! Είναι, επομένως κατανοητό ότι το αξιόλογο αποτέλεσμα των θεατρικών παραστάσεων του
Παγκρήτιου Εκπαιδευτηρίου οφείλεται σε αυτό το «μυστικό»!