Basic HTML Version
64
της διαίσθησης με όλες τις προηγούμενες αισθήσεις. Αυτό σημαίνει πως οι παραστάσεις είχαν ψυχή,
δύναμη, ζωντάνια, ανθρωπιά και αλήθεια!
Ένα από τα πιο δύσκολα εγχειρήματα του σχολικού θεάτρου είναι η μουσική επένδυση. Και σε
αυτόν τον τομέα, όμως, υπήρχε συγκεκριμένη άποψη. Όπως μου εξήγησε ο κύριος Κώστας, ήταν
μέλημά του η «ηχοληψία» - αλλιώς το «παιχνίδι του ηχητικού μοντάζ». Αφού περνούσαν ώρες και
ώρες με την κυρία Σέβη ακούγοντας και επιλέγοντας ήχους και μελωδίες, έπαιρναν την «έγκριση»
των παιδιών και προχωρούσαν στο επόμενο στάδιο, που ήταν η απομόνωση των αγαπημένων ήχων
και η μεταξύ τους ένωση, μια διαδικασία δηλαδή που έμοιαζε με πλέξιμο!
Κανένας ήχος και καμιά μελωδία δε θα ακούγονταν στην παράσταση, εφόσον δεν ενέπνεαν τα ίδια
τα παιδιά και εφόσον δεν ήταν κυριολεκτικά πρωτάκουστα! Η μουσική έχει μια ακατανόητη –
σχεδόν μαγική – ικανότητα να «δεσμεύει» τη φαντασία μας στις εικόνες και στα βιώματα του
πρώτου της ακούσματος… Εάν, λοιπόν, οι μουσικές επιλογές αφορούσαν σε γνωστά τραγούδια ή
μελωδίες, τότε το παιχνίδι της έκπληξης του θεατή θα ήταν ηττημένο… Σκοπός και όραμα,
επομένως, των συντελεστών ήταν να «δεσμεύονται» οι μελωδίες και οι ήχοι από την κάθε
δημιουργική και πρωτότυπη παράσταση! Να μπορούν με αυτόν τον τρόπο οι θεατές να αποκτούν
νέες εικόνες, μέσω της παράστασης, και όχι να φέρνουν άθελά τους τις δικές τους εικόνες, που, αν
μη τι άλλο, θα επισκίαζαν τη μαγεία της εκάστοτε παράστασης.
Όσον αφορά στον τομέα των σκηνικών και των ρούχων, η σκέψη ήταν σαφής και λογική. Αφού τα
έργα φτιάχνονταν, για να προβάλλονται και εκτός σχολείου, τα σκηνικά θα έπρεπε να είναι όσο το
δυνατόν πιο λιτά, για να είναι και πιο εύκολη η μεταφορά τους. Ήταν προσωπική επιλογή των
συντελεστών και προσωπική τους αρέσκεια η δημιουργία ζωγραφικών τελάρων για τη
σκιαγράφηση του σκηνικού χώρου. Τα ρούχα και όλα τα σκηνικά αντικείμενα και αξεσουάρ ήταν
αποτέλεσμα μεταποίησης ή ανακάλυψης παλιών αντικειμένων. Με εξαίρεση τις παραδοσιακές
φορεσιές (παραδείγματος χάριν, στην παράσταση του
Νεκρού Αδελφού
), που φτιάχτηκαν από ειδική
μοδίστρα, όλα τα υπόλοιπα ρούχα ήταν αποτέλεσμα της συνθετικής φαντασίας και της προσωπικής
ενασχόλησης – σχετικά με τη μεταμόρφωση των ήδη υπαρχόντων αντικειμένων - της κυρίας Σέβης.
Ιδιαίτερη σημασία δινόταν, επίσης, στη σωστή τοποθέτηση της φωνής των μαθητών – τριών /
«ηθοποιών». Με απλές ασκήσεις - παιχνίδια ορθοφωνίας (όπως αυτήν με το φελλό ανάμεσα στα
χείλια) τα παιδιά και οι καθηγητές τους περνούσαν ατελείωτες ώρες προσπάθειας (για το καλύτερο
αποτέλεσμα!) και εξάσκησης. Την ίδια βαρύτητα είχε και η κίνηση - κινησιολογία των παιδιών, την
οποία είχε υπό την ευθύνη της ιδιαιτέρως η κυρία Σέβη. Εάν βασικό πρόβλημα των επαγγελματιών
ηθοποιών αποτελεί η αμηχανία του σώματος στη σκηνή και ειδικά των χεριών, πόσο μάλλον για τα
παιδιά που είναι άπειρα και ως εκ τούτου φοβισμένα. Για αυτόν, ακριβώς, το λόγο, λοιπόν, ποτέ και
σε καμιά παράσταση κανένα παιδί και για κανένα λόγο δεν έμεινε με τα χέρια του ανενεργά! Είτε
ράβουν είτε κρατούν πανιά… Πάντα βρισκόταν ένας τρόπος, για να αποφευχθεί με εξυπνάδα και
χάρη η τάση των παιδικών χεριών για αδράνεια και «παραφωνία».
Φτάνοντας προς το τέλος και αυτού του κειμένου, αξίζει να αναφερθεί ότι επιθυμια και πράξη του
κυρίου Κώστα και της κυρίας Σέβης ήταν να έχουν οι παραστάσεις των παιδιών ένα δυνατό ξεκίνημα