Basic HTML Version
66
ΕΞΟΔΟΣ …
«Τι λες, πάμε πιο κάτω;»
25
… Ναι, πάμε πιο κάτω! Προς το τέλος αυτής της ιστορίας. Γι’ αυτό το τέλος έχω αφήσει την
περιγραφή ενός χώρου, εντός του οποίου γεννήθηκαν συναισθήματα και σκέψεις…
Στο χώρο του σχολείου, με αφορμή τον εορτασμό των πενήντα χρόνων λειτουργίας του, υπήρξε
για αρκετό καιρό μια αίθουσα που φιλοξενούσε και στις τέσσερις πλευρές της τις υπαρκτές
αναμνήσεις των θεατρικών παραστάσεων της θεατρικής ομάδας των νεότερων χρόνων (
1996
–
2011
)!
Και ποιες μπορεί να είναι αυτές οι «υπαρκτές αναμνήσεις», εάν δεν είναι η εικαστική πτυχή μιας
παράστασης;
Η αίθουσα αυτή αποτέλεσε «μηχανή του χρόνου» για το συγκινησιακό πεδίο των επισκεπτών της.
Ακόμα και για εμένα που τους τελευταίους τρεις μήνες ασχολήθηκα με τη θεατρική ιστορία του
σχολείου. Πόσω μάλλον για όλα αυτά τα παιδιά που πέρασαν τα εφηβικά τους χρόνια αφοσιωμένα
στη θεατρική παραγωγή του σχολείου τους.
Στην αίθουσα με «ξενάγησε» ο κύριος Νίκος Κοπιδάκης! Ξαφνικά, άνοιξε μια πόρτα και με έφερε
συναισθηματικά «αντιμέτωπη» με τον εκπληκτικό και μαγικό απόηχο του θεάτρου στο δικό του
σχολείο.
Εκεί είδα τα γαλανόλευκα του
Ήλιου του Ηλιάτορα,
που δεν είναι άλλα από τα κύματα της θάλασσας
και έναν γλάρο. Εκεί είδα τη γέρικη μορφή του
Αλέξανδρου
Παπαδιαμάντη
παρέα με τα
ζωγραφισμένα πρόσωπα των ηρώων του
Θεόφιλου
. Εκεί είδα το μπαούλο που μέσα του κρυβόταν η
κεφαλή ενός γαϊδάρου! Είδα το δέντρο και το κάστρο «πάνω σε ροδάκια»…
Ένα Παραμύθι χωρίς
όνομα!
Εκεί είδα, επίσης, το μεγάλο ρολόι που μετρούσε την ώρα της σάτιρας στον
Ολόκληρο τον Σαίξπηρ
σε μια ώρα.
Είδα την αστεία ζωγραφιά με τα εκρηκτικά χρώματα από το
Σχολείο για κλόουν.
Είδα και
τα απαλά φτερά του αγγέλου στους
Ελεύθερους Πολιορκημένους.
Είδα μια κούκλα ντυμένη σαν τις
κοπέλες του χορού στο
Τραγούδι του Νεκρού Αδερφού.
Είδα τα λουλούδια, τα πανέρια και τα ρόδια
από τις προσφορές της συμβολικής Άνοιξης στις
Μυστικές λαχτάρες της νιότης.
Τέλος, είδα τα κουβάρια της ζωής και της αφήγησης αλλά και τη λύρα με το δοξάρι της, που μου
θύμισαν
τα Δίφορα.
Από τα παράθυρα μπορούσα να δω και να ακούσω τις καινούργιες παιδικές φωνές από το
διάλειμμα της νέας γενιάς των παιδιών του σχολείου. Και μέσα μου ευχήθηκα να είναι και αυτά
εξίσου ευφάνταστα, ορεξάτα και δημιουργικά, όπως όλα εκείνα τα παιδιά, που σήμερα είναι
ενήλικες, αλλά έχουν να θυμούνται πολύτιμα δώρα από την πρώτη και ευαίσθητη νιότη τους, δώρα
που μονάχα η τέχνη μπορεί να προσφέρει…
Καλή συνέχεια στα επόμενα πενήντα χρόνια σου, Παγκρήτιο Εκπαιδευτήριο!
25
Φράση που ακούγεται από τον Μάνο Χατζηδάκι :
Από το θεατρικό φυλλάδιο της παράστασης (σελ. 13) του Παγκρήτιου
Εκπαιδευτηρίου,
Οι μυστικές λαχτάρες της νιότης,
Άνοιξη 2004.