Basic HTML Version
21
Κάποτε εξελίσσεται και ένα παιχνίδι με τους χρωματισμούς του φωτός. Το μπλε χρώμα εκφράζει
τη μελαγχολία της ποίησης, ενώ το κίτρινο εξωτερικεύει τα θερμά αισθήματα της νιότης. Μαζί με το
φως και η μουσική υπάρχει κυρίαρχη, για να περιγράφει τις διαθέσεις.
Καθώς προχωράμε προς το τέλος της παράστασης, η ατμόσφαιρα γίνεται ακόμα πιο σοβαρή. Το
μήνυμα του γέροντα Παπαδιαμάντη είναι σαφές και περνά από εικόνα σε εικόνα είτε άμεσα είτε
έμμεσα. Όποιος ξεστρατίζει από το δρόμο του χάνεται… Το μήνυμα αυτό ηχεί σαν συμβουλή με τις
αποχρώσεις του προβληματισμού και τον απόηχο της θλίψης!
Λευκά πανιά ενώνουν τα παιδιά. Το σχήμα που δημιουργείται μοιάζει με ιστό αράχνης. Ξαφνικά
παρουσιάζεται μια «κούκλα» με πρόσωπο ζωγραφισμένο σε χαρτί (με μαλλιά και γένια σαν
αληθινά!) και σώμα σε κοντάρι καλυμμένο με γκρι ύφασμα, σαν ράσο. Είναι εμφανές ότι η παρουσία
αυτή πρόκειται για τον γέροντα Παπαδιαμάντη, που έχει έρθει στη σκηνή σαν μορφή σεβάσμια, για
να τονίσει πως τελικά
«δεν έχουν τελειωμό τα πάθια των ανθρώπων».
Η εμφάνιση της «κούκλας» φέρνει και την τελευταία σκηνή της παράστασης. Ο χορός των κοριτσιών
– αυτή τη φορά μοιάζοντας στο χορό της αρχαίας τραγωδίας – επαναλαμβάνει πότε κανονικά, πότε
ψιθυριστά και πότε δυνατά την ακόλουθη φράση – δίδαγμα:
«Έτσι χάνουν το δρόμο τους όσοι δεν
ηξεύρουν πόθεν έρχονται και πού πηγαίνουν.»
Το σχήμα του χορού, που θυμίζει τον ιστό της αράχνης, διαλύεται αργά – αργά, ενώ ακούγεται ο
ήχος από κάποια ψαλμωδία!
Την αμέσως επόμενη χρονιά (2002) η θεατρική ομάδα του Παγκρήτιου Εκπαιδευτηρίου τολμά την
αλλαγή, γεγονός που προσωπικά με εξέπληξε ευχάριστα και οφείλω να ομολογήσω ότι με ιδιαίτερη
ανυπομονησία περίμενα τη στιγμή που θα έγραφα για την παράσταση που υπήρξε καινοτόμος στη
θεατρική ιστορία του σχολείου.
Ολόκληρος ο Σαίξπηρ σε μια ώρα
(των J. Borgeson, A. Long & D.
Singer), λοιπόν, παρουσιάζεται από τους μαθητές και τις μαθήτριες του Παγκρήτιου Εκπαιδευτηρίου
(την Άνοιξη του 2002) και μάλιστα σε δεύτερη πανελλήνια παράσταση!!!