Basic HTML Version
24
Σκοπός της παράστασης – σύμφωνα με τη δική μου γνώμη – υπήρξε η μετάδοση στο κοινό, αλλά
και στους ίδιους τους συντελεστές, της άποψης ότι στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση και ότι το
άξιο λόγου δημιούργημα δεν είναι στην ουσία αυτό που έχει την πιο πρωτότυπη ιδέα, αλλά αυτό που
έχει τον πιο πρωτότυπο τρόπο να εκφράσει μια – ίσως ναι, ίσως όχι – χιλιοειπωμένη ιδέα!
Με αυτή τη σκέψη, η καλλιτεχνική διαδικασία ελαφρύνεται από πομπώδεις στόχους και
μεταμορφώνεται σε ευχαρίστηση και ψυχοθεραπεία. Και τέλος – τέλος ο Σαίξπηρ υπήρξε
σημαντικός δημιουργός, γιατί τη σοφία που έπαιρνε από τους ανθρώπους με τους οποίους
συναναστρεφόταν δεν την κρατούσε για δικό του όφελος ούτε την παραγκώνιζε σε κάποιο σημείο
του μυαλού του, αλλά, χρησιμοποιώντας το νου και την ψυχή του, βρήκε τον τρόπο που του
ταίριαζε, για να τη μεταδώσει και στους συμπολίτες του. Ο τρόπος αυτός ήταν το θέατρο και
μάλιστα το δικό του θέατρο.
Επιστρέφοντας στην παράσταση, οι εναλλαγές που δημιουργούνται είναι ακαριαίες και ωθούν το
κοινό να βρίσκεται σε πνευματική εγρήγορση. Ο φωτισμός της σκηνής εναλλάσσεται μεταξύ
έντασης και υποτονικότητας – και καμιά φορά και σκότους, όπως τη στιγμή λίγο πριν από την
εμφάνιση του φαντάσματος του Άμλετ. Το φως κάποιες στιγμές παιχνιδίζει με τις αποχρώσεις του
ροζ. Γενικώς, σε αυτήν την παράσταση κανείς δε φοβάται να τολμήσει το διαφορετικό.
Ως υστερόγραφο, θέλω να αναφερθώ στη σκηνική σάτιρα της αγάπης του Ρωμαίου προς την
Ιουλιέττα (και το αντίστροφο!)… Δημιουργείται μια ευφάνταστη σκηνή παρενδυσίας, όπου την
Ιουλιέττα υποδύεται ένα αγόρι ανεβασμένο πάνω σε μια σκάλα, ενώ μπροστά του στέκεται ένα άλλο
αγόρι που έχει μεταμορφωθεί σε δέντρο και λίγο πιο πέρα υπάρχει ένα κορίτσι στο ρόλο του
Ρωμαίου!