Basic HTML Version
41
Μπορώ να νιώσω απόλυτα την ευτυχία και την υπερηφάνεια όλων αυτών των ανθρώπων.
Γράφοντας για τη δουλειά τους, αισθάνθηκα και εγώ μέρος αυτού του θεατρικού συνόλου με
διαφορετικό τρόπο και υπό άλλη έννοια! Έμαθα από αυτήν την ιστορία και με ειλικρίνεια συγχαίρω
και τα παιδιά και τους εμψυχωτές τους, που έχουν περάσει από αυτήν την απαιτητική, μα και
συνάμα γοητευτική, διαδικασία που λέγεται θεατρική παραγωγή. Ως συμπέρασμα σε αυτά τα λόγια,
έχω να προσθέσω πως εν τέλει σε όποιον αφιερώνει χρόνο για δουλειά τού επιστρέφεται
πολλαπλασιασμένος σε θαυμασμό!
Έχει φτάσει, όμως, η στιγμή να ασχοληθούμε με τις θεατρικές παραστάσεις του σχολείου,
αποτιμώντας τις συνολικά. Είναι προσωπική μου άποψη ότι διακρίνονται δύο κατηγορίες στο έργο
της θεατρικής ομάδας. Η πρώτη κατηγορία – περίοδος αφορά στις παραστάσεις από το 1996 ως και
το 2001 και η δεύτερη αφορά στις παραστάσεις των επόμενων χρόνων, από το 2002 ως και το 2011.
Κριτήρια για τον προαναφερόμενο διαχωρισμό αποτελούν αφ’ ενός η ταυτότητα των λογοτεχνικών
τους πηγών και αφ’ ετέρου η ταυτότητα του σκηνικού τους αποτελέσματος. Όταν αναφέρομαι στη
λέξη «ταυτότητα», εννοώ το κατά πόσο «κλασική» ή «σύγχρονη» υπήρξε η επιλογή των
εμψυχωτών, όσον αφορά στα κείμενα αλλά και όσον αφορά στην «ποιότητα» - στο χαρακτήρα του
θεατρικού αποτελέσματος της δουλειάς – προσπάθειάς τους.
Είναι εμφανές ότι τα έργα της πρώτης περιόδου είναι πιο «κλασικότροπα», ενώ της δεύτερης
αποπνέουν αέρα θεατρικής απελευθέρωσης. Στην πρώτη θεατρική περίοδο του σχολείου, έχουν
παραχθεί έργα βασισμένα στον ποιητικό λόγο αλλά και στη διηγηματική αφήγηση, όπως συμβαίνει
με την αφιερωμένη στον Αλ. Παπαδιαμάντη παράσταση. Η αίσθηση που εκπέμπουν αυτά τα έργα
είναι άμεσα συνδεδεμένη με το θέατρο μιας παλιάς εποχής, στο οποίο η περισσότερη βαρύτητα
δίνεται στο κείμενο, ενώ το σκηνικό αποτέλεσμα είναι επηρεασμένο από την αρχαία καταγωγή του
δράματος (για παράδειγμα, η ομάδα του χορού ως στοιχείο της αρχαίας τραγωδίας).
Στη δεύτερη θεατρική περίοδο, η θεατρική ομάδα «ριψοκινδυνεύει» περισσότερο και
καταπιάνεται με θέματα πιο συμβατά με τη θεατροποίηση (όπως είναι η δραματοποίηση του βίου
του Θεόφιλου ή του Ν. Καζαντζάκη) αλλά και με κείμενα ούτως ή άλλως θεατρικά, όπως είναι
Ολόκληρος ο Σαίξπηρ σε μια ώρα
20
και το
Σχολείο για κλόουν,
αλλά και το
Παραμύθι χωρίς όνομα
, αν το
καλοσκεφτεί κανείς!
Είναι απολύτως λογικό και φυσιολογικό η αρχή μιας πορείας να σημαδεύεται παίρνοντας τη
σκυτάλη από την αναλλοίωτη παράδοση του πολιτισμού της και της ιστορίας της και προχωρώντας
πιο πέρα να απελευθερώνεται και να στοχεύει στο να δημιουργήσει τη δική της «παράδοση»,
χρησιμοποιώντας και συνενώνοντας στοιχεία και υλικά δικά της αλλά και άλλων χωρών –
πολιτισμών! Η δημιουργία της θεατρικής πορείας του Παγκρήτιου Εκπαιδευτηρίου μοιάζει με τη
διαδικασία της γέννησης ενός ανθρώπου. Αρχικά, υπάρχει άρρηκτα δεμένη με το κλασικό θέατρο.
Και εν τέλει, αποσπάται από τη μητέρα – αρχαίο δράμα και γίνεται αυθύπαρκτη εν μέσω των
πειραματισμών της!
20
Είναι εκπληκτικό το γεγονός της ένταξης της εν λόγω παράστασης του σχολείου στις θεατρικές εκδηλώσεις του Δήμου
Ηρακλείου για τη θερινή περίοδο της χρονιάς του 2002! Αυτή η κίνηση από μόνη της αποτελεί έπαινο της θεατρικής δουλειάς
του Παγκρήτιου Εκπαιδευτηρίου.