Basic HTML Version
5
ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ:
Η ΙΣΤΟΡΙΑ…
Στο Παγκρήτιο Εκπαιδευτήριο ήρθα απρόσμενα. Δεν υπήρξα ποτέ παλιά του μαθήτρια. Το μόνο
που ήξερα για αυτό το σχολείο είναι πως πίσω από το όνομά του υπάρχει μια ιστορία, την οποία –
κατά τη διάρκεια της παραμονής μου σε αυτό – είχα την ευθύνη να γνωρίσω και να νιώσω… Και
ύστερα να γράψω γι’ αυτήν!
Υπάρχουν πολλές ιστορίες που μπορεί κάποιος να μάθει. Στην προκειμένη περίπτωση, η ιστορία,
που περνά από τη γνώση μου σε αυτό το χαρτί, εναπόκειται στη σχέση του σχολείου με την τέχνη
του θεάτρου!
Τη θεατρική, λοιπόν, ιστορία του εκπαιδευτηρίου μού αφηγήθηκε ο κύριος Νίκος Κοπιδάκης, ο
οποίος υπήρξε ιδρυτής και γενικός διευθυντής του. Προσπάθησα να είμαι ενεργητική ακροάτρια στη
συνάντησή μου μαζί του, τόσο για το όσο το δυνατόν καλύτερο αποτέλεσμα αυτής της εργασίας, όσο
όμως και για την προσωπική μου τέρψη και ωφέλεια, αφού μέσω των αφηγήσεων ο άνθρωπος
αναπτύσσεται και βελτιώνεται.
1
Ένα ηλιόλουστο μεσημέρι του Σεπτέμβρη συνάντησα τον κύριο Ν. Κοπιδάκη στο γραφείο του με
θέα τον αύλειο χώρο του σχολείου και, έχοντας ως μακρινό απόηχο τα γέλια των παιδιών από το
διάλειμμα, αφεθήκαμε σε μια πολυδαίδαλη συζήτηση… Ο χρόνος περνούσε από το βλέμμα του και η
συγκίνησή του ερχόταν κατευθείαν στο δέκτη της… Σε εμένα, που ήμουν εκεί, για να ρωτήσω, να
ακούσω, να μάθω!
Το Παγκρήτιο Εκπαιδευτήριο ιδρύθηκε στην αρχή της δεκαετίας του ’60 από μια παρέα νεαρών
ανθρώπων με όραμα για την εκπαίδευση. Σκοπός του νεοσύστατου σχολείου ήταν η σύζευξη του
πολιτισμού και της παιδείας με κεντρικό άξονα το σεβασμό στην προσωπικότητα του παιδιού. Η
δημιουργία πολιτισμού υπήρξε θεμελιώδης αρχή των ιδρυτών, όπως και ο αλληλοσεβασμός, η
γόνιμη συνεργασία και η ανάπτυξη της συλλογικότητας, με τη ζυγαριά να ευνοεί τις διαπροσωπικές
σχέσεις και όχι την ατομικότητα.
Η πρωτοτυπία του καινούργιου σχολείου στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης – και όχι μόνο! -
βασιζόταν στη συνύπαρξη και στο διάλογο μεταξύ της ελληνικής και της εκτός των συνόρων,
δηλαδή της ευρύτερης, παιδείας. Το κύριο μέσο για την επίτευξη αυτού του στόχου ήταν το θέατρο.
Επομένως, ταυτοχρόνως με το σχολείο γεννήθηκε – ως θεσμός - και το θέατρο στο σχολείο.
Η ιδιαίτερη αγάπη του κυρίου Ν. Κοπιδάκη για το θέατρο είχε γεννηθεί πολύ προτού υπάρξει το
σχολείο του, με αποτέλεσμα αυτό να είναι ο λόγος για τον οποίο η εκπαίδευση στο Παγκρήτιο
Εκπαιδευτήριο και η θεατρική τέχνη είναι άμεσα συνδεδεμένες.
Από νεαρός - φοιτητής και στρατιώτης - ο κύριος Ν. Κοπιδάκης υπήρξε θεατρόφιλος,
παρακολουθώντας με αμείωτο ενδιαφέρον μια από τις πιο λαμπρές περιόδους του νεοελληνικού
1
Όπως έχει αναφέρει ο Γκαίτε – ο Γερμανός ποιητής και επιστήμονας – σε ένα από τα πολλά κείμενά του,
«όποιος
την
ιστορία
του
την
ίδια
δεν
ξέρει,
το
πώς
και
το
γιατί
εδώ
και
τρεις
χιλιάδες
χρόνια,
στης αμάθειας
το
σκοτάδι
μένει
και
ζει
μονάχα από
τη
μια
στην άλλη
μέρα.»
(βλ. Jostein Gaarder,
Ο Κόσμος της Σοφίας: Μυθιστόρημα για την Ιστορία της Φιλοσοφίας,
μτφρ. Μαρίας
Αγγελίδου, Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη, Αθήνα 1994, σ. 9)