Basic HTML Version
12
απεριόριστο αριθμό παραλλαγών. Έχει τη δυνατότητα να μοιάζει στον εαυτό της ή να γίνει τελείως
διαφορετική! Και αυτό, επίσης, είναι ένα στοιχείο που καθιστά το θέατρο μαγικό!
Ως θεατές μάς αφορούν όμως και άλλα στοιχεία μιας παράστασης, τα οποία – είτε συνειδητά είτε
ασυνείδητα – τα αξιολογούμε βαθιά μέσα μας, γιατί και αυτά θα αποτελέσουν – αργά ή γρήγορα –
την αφορμή για την εξέλιξη της καλλιτεχνικής μας προσωπικότητας. Παρατηρούμε, λοιπόν, τα
χρώματα μιας παράστασης, τα σχήματά της, τους ήχους και τις μελωδίες της, το φως και το σκοτάδι
της, την τεχνολογική της εξέλιξη ή τον πηγαίο πρωτογονισμό της. Παρατηρούμε το ρυθμό και την
κίνησή της μέσα στο χωροχρόνο. Παρατηρούμε και αξιολογούμε ακόμα και τους θεατές που
υπάρχουν δίπλα μας.
Όλα αυτά τα στοιχεία προσπάθησα και συνειδητά και ασυνείδητα να «αφουγκραστώ» ως «θεατής»
των παραστάσεων του Παγκρήτιου Εκπαιδευτηρίου. Σε αυτά πρόσθεσα και το δεδομένο της
σχολικής πραγματικότητας και πραγμάτωσης αυτών των παραστάσεων. Το θέατρο στο σχολείο θα
μπορούσε – αφ’ ενός - να κριθεί επιεικώς ή θα μπορούσε να αξιολογηθεί ως αξιοθαύμαστο – αφ’
ετέρου -, αφού κανείς από τους δημιουργούς του δεν είναι άνθρωπος του θεάτρου.
Νομίζω πως έχει φτάσει η στιγμή να ξεκαθαριστούν δύο πράγματα. Πρώτον, σκοπός αυτού του
κειμένου δεν είναι να αποτελέσει κριτική – εφόσον η δημιουργός του δεν αρέσκεται στο να κρίνει -
αλλά να γίνει αφορμή για συζήτηση γύρω από τις παραστάσεις, παρουσιάζοντάς τις εντελώς
αντικειμενικά. Δεύτερον, οφείλω να σημειώσω εκ των προτέρων ότι ο κυριότερος στόχος της
θεατρικής ενασχόλησης και δημιουργίας στο σχολείο δεν είναι το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα αλλά η
εξυπηρέτηση των διδακτικών υλικών με έναν όσο το δυνατόν πιο ομαδικό και ευφάνταστο τρόπο.
Εάν, όμως, εν τέλει υπάρξει και καλλιτεχνική αξία των σχολικών παραστάσεων, τότε μπορούμε να
αναφερθούμε σε ένα πρωτότυπο και πρωτοποριακό είδος θεατρικής εκπαίδευσης στο σχολείο.
Εν αρχή, λοιπόν, ο λόγος για
Το τραγούδι του Νεκρού Αδελφού
(1996).
Η σκηνική ερμηνεία του εν λόγω δημοτικού τραγουδιού είναι γυναικεία υπόθεση! Η μοναδική
ανδρική παρουσία στην παράσταση είναι αυτή του αγοριού – νεκρού αδελφού. Καθ’ όλη τη διάρκεια
του έργου γίνονται σαφείς οι επιρροές από την αρχαία τραγωδία. Η ατμόσφαιρα της παράστασης
είναι τελετουργική και μυστηριακή. Η κίνηση είναι αργόρυθμη και συγκεκριμένη.
Τον κυριότερο ρόλο κατέχει ο χορός που απαρτίζεται από τα έφηβα κορίτσια, τα οποία φορούν
παραδοσιακές φορεσιές και κρατούν πανέρια με λουλούδια. Αυτή η εικόνα φέρνει αναμνήσεις από
τον τρόπο ζωής της παλαιότερης Ελλάδας, δημιουργεί αναφορές σε πίνακες ζωγραφικής, όπου
κυριαρχούν η πατροπαράδοτη παράδοση, η αναίμακτη φύση και οι αυθεντικοί άνθρωποι.
Είναι πολύ όμορφη η σκηνική παρουσία των δύο βασικών και τραγικών προσώπων του ποιήματος,
της μαυροφορεμένης μάνας και της ασπροντυμένης κόρης. Στο κέντρο της σκηνής στέκονται σαν
ιτιές, που οι γυναίκες του χορού τις ντύνουν στα χρώματα της νύχτας και του πρωινού, αντίστοιχα.
Είναι βαθιά συγκινητικό το γεγονός της γνώσης μας για τη συνέχεια της ιστορίας… Η μάνα και η κόρη
δεν ετοιμάζονται για τη χαρά αλλά για το θάνατο.