Page 14 - U

14
για την κατάκτηση της ομαδικής εκτέλεσης ενός ρόλου με ταυτόχρονο ρυθμό φωνής και σώματος.
Στην ουσία ο χορός είναι ένας πολυπρόσωπος αφηγητής!
Σαν υστερόγραφο, έχω να προσθέσω δύο σκέψεις μου. Η μια αφορά στην υποκριτική δεινότητα
της κοπέλας που έχει αναλάβει τον δύσκολο ρόλο της μάνας και η δεύτερη αφορά στη μουσική
επένδυση της παράστασης. Έτσι, λοιπόν, έχω να γράψω ότι είναι εντυπωσιακό και βαθιά
συγκινητικό το γεγονός της παρουσίας μιας νεαρής μαθήτριας που κλαίει και σπαράζει, επειδή
όντως βίωσε τα συναισθήματα του ρόλου της. Η ανάληψη ρόλων από τους μαθητές και τις
μαθήτριες βοηθά πολύ στην καλλιέργεια της ενσυναίσθησής τους αλλά και στην έκφραση των
προσωπικών τους βιωμάτων και, αν μη τι άλλο, είναι λυτρωτική! Επίσης, το γεγονός της ζωντανής
παρουσίας μουσικών στη σκηνή είναι πολύ όμορφο και πολύ ρεαλιστικό. Η μουσική δεν είναι
αόρατη αλλά ορατή και ανθρώπινη, που αγκαλιάζει τα πρόσωπα στη σκηνή και συγκινεί τους θεατές
στην πλατεία με τις παραδοσιακές νότες της!9
Συνεχίζουμε με τη σκηνική ερμηνεία της ποίησης του Οδυσσέα Ελύτη (Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας, 1997).
Προτού, όμως, αναφερθώ στην παράσταση, θέλω να ομολογήσω την αγάπη μου για την ποίηση του
Οδυσσέα Ελύτη, που είναι ελληνική, αισιόδοξη, θαλασσινή και φωτεινή. Ακόμα και τις φορές που,
διαβάζοντας τα ποιήματά του, εντοπίζω μια κάποια μελαγχολία, ακόμα και τότε εξακολουθώ να τα
αγαπώ, γιατί είναι αυθεντικά τόσο σε εικόνες όσο και σε λέξεις. Η γλώσσα του Οδυσσέα Ελύτη είναι
μελωδική και ταξιδιάρικη!
Εξίσου, όμως, ταξιδιάρικη και μελωδική είναι και η παράσταση των παιδιών του Παγκρήτιου
Εκπαιδευτηρίου. Οι ήχοι, τα χρώματα, ο ρυθμός και τα σχήματά της είναι «απόγονοι» της ποίησης
του Οδυσσέα Ελύτη. Πρόκειται για μια ποιητική, μαγική παράσταση, που ξεκινά με το χορό των
κοριτσιών με τα λευκά φορέματα, σαν τα λευκά κύματα της θάλασσας. Η νύχτα που ακολουθεί είναι
ενδιαφέρουσα. Και το ξημέρωμα που έρχεται είναι εντυπωσιακό. Τα κοσμητικά επίθετα δε
χρησιμοποιούνται καταχρηστικά. Αντιθέτως, περιγράφουν την πραγματικότητα της παράστασης. Η
νύχτα ορίζεται με σφυρίγματα. Ο χρυσός φωτισμός υποδύεται το φως του ήλιου. Η σκηνογραφία
προσωποποιεί τη θάλασσα, τον ήλιο, τον άνεμο. Ο χορός παίζει με γαλανόλευκα πανιά, που η εικόνα
τους μιλά για την αληθινή ταυτότητα της ελληνικής γης… Το νερό και το φως!
Ο λόγος των κοριτσιών είναι λόγος απαγγελίας και είναι λόγος χορωδιακός με σοβαρότητα και σε
ορισμένα σημεία – ας μου επιτραπεί η έκφραση – «μελοδραματικότητα». Η απαγγελία είναι
μελωδική, είναι και ομαδική και ατομική. Και σε αυτήν την παράσταση η ανδρική παρουσία είναι
περιορισμένη. Ένα και μοναδικό αγόρι εμφανίζεται και κρατά υπό μάλης κλαδιά ελιάς. Ποιο είναι
αυτό το αγόρι; Τι συμβολίζει; Στα μάτια μου είναι ο ίδιος ο ποιητής που θα δημιουργήσει την
ακόλουθη εικόνα…
9 Το κύριο χαρακτηριστικό της παράστασης του Νεκρού Αδελφού είναι η ελληνικότητα. Επιπροσθέτως, αναδεικνύεται η βαθιά
και ουσιαστική σχέση του σχολείου με τη μουσική τέχνη - παράδοση και παιδεία.