Basic HTML Version
15
Ο λευκός χορός των κοριτσιών κρατά κλαδιά ελιάς σαν ράβδους και στέκεται στη σκηνή,
σχηματίζοντας έναν ελαιώνα. Ανάμεσα από τα σώματα των ελαιόδεντρων, ένα μικροκαμωμένο
μακρομάλλικο κορίτσι, που κρατά έναν μικρό ανεμόμυλο, με φιγούρες κλασικής χορεύτριας, περνά
σαν δροσερό αεράκι ποίησης, σαν μαγικός και όμορφος άνεμος νιότης. Το κορίτσι φορά φόρεμα στο
χρώμα της γης, που φουντώνει όσο χρειάζεται, για να φαίνονται τα δυνατά πόδια που ισορροπούν…
Στην επόμενη εικόνα, η «μικρή» χορεύτρια ταξιδεύει ένα καράβι! Στα μάτια μου, πάλι, αυτό το
κορίτσι συμβολίζει την αύρα της ποίησης, που περιμένει τον ποιητή, για να δημιουργήσουν μαζί
εικόνες και στιγμές ανεξίτηλες στο χάος του χρόνου.
Η «μικρή» χορεύτρια, ξανά, σε αυτήν την εικόνα, φορώντας στεφάνι από ροζ λουλούδια και
κρατώντας πανέρι με τα ίδια άνθη, χορεύει σαν μπαλαρίνα μουσικού κουτιού, που έχει ελευθερωθεί
από τα δεσμά της. Στη σκηνή εμφανίζονται και δύο από τα κορίτσια του χορού, που κρατούν
μικρούς, πολύχρωμους χαρταετούς, που ζυγιάζονται στον αέρα. Μοιάζουν με πετούμενα του
ουρανού οι μικροί χαρταετοί και η «μικρή» χορεύτρια με την πριγκίπισσα του ευοίωνου ανέμου. Η
ομορφιά της παρουσίας της και της υποκριτικής της βρίσκεται στη χωρίς λέξεις ομιλία της. Η γλώσσα
της είναι το εύπλαστο σώμα της που λικνίζεται.
Την εικόνα αυτή ακολουθεί η παρουσία του χορού στη σκηνή με τη συνοδεία λευκών πανιών και
παραδοσιακής μουσικής. Τα κορίτσια χορεύουν σε αργό ρυθμό, ώσπου να εγκαταλείψουν τη σκηνή,
για να εμφανιστούν ξανά αργότερα, αλλά αυτή τη φορά χορεύοντας μια – μια στο ρυθμό ενός
«ευγενικού» ζεϊμπέκικου. Μια – μια μαρμαρώνει με το τέλος της φιγούρας της, ενώ με το τέλος της
μουσικής ξεμαρμαρώνουν και αποχωρούν από τη σκηνή.
Λίγο πριν από το τέλος της παράστασης, τα κορίτσια δημιουργούν άλλη μια ποιητική και ελληνική
εικόνα. Έχοντας προσθέσει στον λευκό λαιμό τους από ένα ναυτικό μπλε μαντήλι, κάθονται η μια
πίσω από την άλλη πάνω σε ξύλινους πάγκους – που έχουν οι ίδιες φέρει πάνω στη σκηνή – με το
προφίλ τους προς τη μεριά του κοινού και ενώνουν τα χέρια τους (η παλάμη της πίσω κοπέλας
ακουμπά στον αγκώνα της μπροστινής), σχηματίζοντας με αυτόν τον τρόπο ένα καράβι του οποίου
τα κατάρτια (δύο κορδέλες λευκές σε τρίγωνο σχήμα, με κέντρο τον ήλιο) φέρνουν και κρατούν άλλα
παιδιά.