Page 16 - U

16
Τα σώματα κινούνται. Ταξιδεύουν. Κωπηλατούν. Αγωνίζονται – εάν το δούμε υπό το πρίσμα του
ποιητικού συμβολισμού. Η «μικρή» χορεύτρια κρατά έναν γλάρο – μαριονέττα και τον λικνίζει
μπροστά από τα σώματα. Ύστερα, παίρνει την πρώτη θέση στο καράβι. Ένας Κρητικός και μια
Κρητικοπούλα βρίσκονται στο εσωτερικό του σωματικού αυτού πλοίου. Και ταξιδεύουν. Όλοι μαζί
ταξιδεύουν. Παιδιά και θεατές. Προτού σημάνει το τέλος της ποιητικής παράστασης, ακούμε για λίγα
λεπτά με συγκίνηση την ανεπαίσθητη μελωδία του εθνικού μας ύμνου!
Η παράσταση αυτή με συνεπήρε, χάρη στην αρμονία και την αλήθεια της και χαίρομαι που είχα την
τύχη να την παρακολουθήσω – έστω και βιντεοσκοπημένη – και φυσικά που μου δόθηκε η ευκαιρία
να γράψω γι’ αυτήν…
Τη σκυτάλη σε αυτήν την αναφορά παίρνει η σκηνική ερμηνεία της ποίησης του Διονύσιου
Σολωμού (Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, 1999).
Αυτό που – υποθέτοντας – παρατηρεί πρώτα κανείς σε αυτήν την παράσταση είναι η απλότητα, που
τη διακατέχει από την αρχή έως και το τέλος. Χρησιμοποιώ τη λέξη «απλότητα», για να
σκιαγραφήσω γρήγορα το πνεύμα της παράστασης και όχι για να τη χαρακτηρίσω και επ’ ουδενί με
αρνητική χροιά. Άλλωστε, πώς αλλιώς να αναπαρασταθεί η ποίηση, αν όχι με απλότητα; Αρκούν τα
σώματα, ο λόγος, η φωνή, ο φωτισμός και ο ρυθμός, για να αποδοθεί ένα ποίημα στη σκηνή!
Η αίσθηση που εξέλαβα από την παράσταση συμπίπτει με το αποτέλεσμα της θέασης ενός
μοιρολογιού. Και σε αυτό το έργο επικρατεί η πλειοψηφία των κοριτσιών. Και σε αυτό το έργο
«πρωταγωνιστεί» ο χορός, που αυτή τη φορά είναι ντυμένος με γκρίζα μακριά φορέματα. Το
σκηνικό είναι λιτό και λευκό. Το ορίζουν ορισμένα τελάρα που έχουν αναλάβει το ρόλο των τοίχων
και των παραθύρων. Επίσης, υπάρχει και μια σκάλα.
Το ύφος της ερμηνείας θα το χαρακτήριζα ως σκηνική απαγγελία με συχνή εναλλαγή μουσικής –
χορωδιακού τραγουδιού και ομαδικής απαγγελίας. Το έργο ξεκινά ξαφνικά μέσα από το σκοτάδι και
αφού έχει προηγηθεί ένα στιγμιαίο φως!