Basic HTML Version
17
Ένα δέντρο σχηματίζεται στην άκρη. Μια κοπέλα κρατά ένα στεφάνι από λουλούδια. Ο χορός
περπατά αργά στη σκηνή. Με το στίχο
«Έστησε ο έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη»
γίνεται πιο
εύθυμη η μουσική και οι κοπέλες του χορού σχηματίζουν έναν κύκλο σαν γαϊτανάκι, κρατώντας
κορδέλες από λουλούδια. Σε αυτήν την εικόνα απολαμβάνουμε το χρωματισμό της σκηνής.
Δύο σημεία της παράστασης ξεχώρισα και θέλω σε αυτήν την παράγραφο να τα αναφέρω… Κάποια
στιγμή εν τω μέσω του έργου, η σκηνή πλημμυρίζει από μπλε φως. Το μπλε χρώμα έχει τη φήμη του
πιο ψυχρού από τα χρώματα. Μπορεί κάλλιστα να συμβολίσει το πένθος ή τη μοναξιά. Τα χρώματα,
όμως, είναι και πρέπει να είναι ελεύθερα από κανόνες και συμβατικότητες. Στα δικά μου μάτια και
παρόλη τη σοβαρότητα – «τραγικότητα» του έργου, το μπλε χρώμα του φωτισμού εκείνης της
σχετικά σύντομης σκηνής αποκτά άλλες διαστάσεις. Δεν εκπέμπει ψυχρότητα αλλά ζεστασιά. Σε
αυτήν την αίσθηση, βέβαια, συνέβαλε και η εμφάνιση ενός παιδιού, στου οποίου τα χέρια λικνιζόταν
μια μεγάλη κούκλα με λευκό πρόσωπο, μακριά καστανόξανθα μαλλιά, που ανάμεσά τους
μπλέκονταν λουλούδια του αγρού, και γαλάζιο φόρεμα. Ήταν η Άνοιξη; Ήταν το Όνειρο; Ήταν η
Ελπίδα; Ήταν όλα αυτά μαζί;
Το άλλο σημείο που έχω ξεχωρίσει είναι η ύπαρξη σε βάθρο ενός Αγγέλου με λουλουδένιο στεφάνι
στα μαλλιά και ρούχα ολόλευκα. Ο Άγγελος αυτός ή ο Αγγελιοφόρος τραγουδά μόνος του, χωρίς τη
συνοδεία μουσικής. Μια κοπέλα μονάχα χτυπά κρόταλα. Είναι επιβλητική αυτή η στιγμή. Αργότερα,
η σκηνή αδειάζει. Ακούγεται όμορφη μουσική, λικνιστική και μελαγχολική!
Προς το τέλος της παράστασης, απολαμβάνουμε ένα όμορφο φωτιστικό ηλιοβασίλεμα που
ξημερώνει… Ενώ συναντάμε την ίδια γλυκιά μελαγχολία στις κινήσεις του χορού και στο ρυθμό της
μουσικής. Η εικόνα που δημιουργείται από τα σώματα του χορού και τις μουσικές νότες είναι εκείνη
των διαβατάρικων πουλιών. Τα κορίτσια κινούνται παίζοντας με τα μαντίλια τους και με αυτόν τον
τρόπο μιμούνται τα ζωντανά του ουρανού, που απλώνουν τα φτερά τους και ζυγιάζονται στον αέρα.
Πρόκειται για εικόνα αμφίσημη. Από τη μια έχεις την αίσθηση του ερχομού και από την άλλη έχεις
την αίσθηση του θανάτου.
Όπως και στην ποίηση έτσι και στην εν λόγω σκηνική της ερμηνεία, όταν υπάρχει μια σημαντική
φράση επαναλαμβάνεται (σαν ρεφρέν τραγουδιού!). Μια τέτοια φράση είναι η εξής:
«Η δύναμή σου
πέλαγος και η θέλησή μου βράχος.»
Αυτή η επανάληψη συμβάλλει στην κατάκτηση του συνολικού