Page 18 - U

18
ρυθμού στο θεατρικό ανέβασμα του ποιήματος. Αλλά και στην αναμετάδοση του ποιητικού
μηνύματος.
Η έξοδος στην παράσταση συνάδει με την Έξοδο του Ποιήματος και της Ιστορίας. Το γκρίζο χρώμα
του χορού έξαφνα πάνω στη σκηνή μεταμορφώνεται σε λευκό. Τα σώματά τους ενώνονται.
Δημιουργείται έτσι μια ακίνητη εικόνα, σαν φωτογραφία. Είναι το Τέλος. Είναι η Έξοδος. Τα Σώματα
των Ελεύθερων Πολιορκημένων μιλούν για Θάνατο και Ανάσταση μαζί!
Ακολουθεί η παράσταση με ερέθισμα τον αφηγηματικό λόγο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
(Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη Ανάγνωσις, 2001).
Το εγχείρημα της σκηνικής προσέγγισης της διηγηματογραφίας του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
είναι – αν μη τι άλλο – ριψοκίνδυνο. Αφ’ ενός γιατί ο λόγος του και τα νοήματά του είναι δυσνόητα
και δύσκαμπτα στην κρίση των παιδιών και αφ’ ετέρου γιατί η τεχνοτροπία του είναι αυθεντικά
λογοτεχνική χωρίς ίχνη θεατρικότητας. Ο καθαρευουσιάνικος λόγος του είναι πλούσιος σε εικόνες
ποιητικές, όχι όμως θεατρικές. Και αν ένα ποίημα είναι προσεγγίσιμο επάνω στη σκηνή χάρη στο
ρυθμό του μέτρου του, ένα «κλασικό» διήγημα είναι αιτία αποθάρρυνσης για την αναμέτρηση με τη
σκηνή.