Basic HTML Version
19
Υπάρχουν δύο τρόποι, για να ερμηνεύσουμε και να εκθέσουμε ένα διήγημα επάνω στη σκηνή.
Πρώτον, να «εφεύρουμε» διαλόγους βασισμένους στην πλοκή και τη θεματογραφία και, δεύτερον,
να δημιουργήσουμε ένα «βουβό» θέατρο βασισμένο στις εικόνες που αποπνέει η διήγηση, στη
γλώσσα του σώματος και τη μουσική.
Στην προκειμένη περίπτωση, η θεατρική ομάδα του Παγκρήτιου Εκπαιδευτηρίου δημιούργησε μια
παράσταση με κεντρικό άξονα τις ιστορίες αγάπης του γέροντα Παπαδιαμάντη επιλέγοντας ως
σκηνικά της μέσα το πλάσιμο των εικόνων του λόγου του (χρησιμοποιώντας και το διάλογο) αλλά
και την επανάληψη σημαντικών φράσεων – γνωμικών του. Και σε αυτήν την παράσταση κυριαρχεί
το μοτίβο του χορού. Άξιο παρατήρησης είναι το γεγονός της παρουσίας περισσότερων από ένα
αγοριών στη σκηνή!
Προτού αρχίσει η πιο λεπτομερειακή παρουσίαση του έργου, νομίζω ότι είναι χρήσιμο να
αναφερθούν ορισμένοι καλοπροαίρετοι χαρακτηρισμοί γι’ αυτό. Πρόκειται, λοιπόν, για μια
παράσταση με ύφος διδακτικό (γεγονός που συναντάμε πρώτη φορά μέχρι στιγμής), περιγραφικό,
αφηγηματικό, μα και συνάμα ποιητικό και χορωδιακό. Είναι αναπόφευκτη η απουσία της άμεσης
διδαχής, εφόσον ο λόγος του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη είναι κατά βάση διδακτικός.
10
Η φράση που χαρακτηρίζει την παράσταση είναι η εξής:
«Έτσι χάνουν το δρόμο τους, όσοι δεν ξέρουν
πόθεν έρχονται και πού πηγαίνουν.»
Το έργο ξεκινά με τα κορίτσια να φτιάχνουν τον σκηνικό τους χώρο. Τα χρώματα που
χρησιμοποιούν είναι το γκρι, το καφέ και το λευκό. Αυτά τα χρώματα έχουν και τα τελάρα πίσω από
τις σκάλες, που έχουν «συναρμολογήσει» τα κορίτσια, που είναι ντυμένα απλά και συντηρητικά,
όπως αρμόζει στην προσωπικότητα του γέροντα Παπαδιαμάντη.
10
Σε αυτό το σημείο θέλω να προσθέσω ότι, εάν μια παράσταση – ως αποτέλεσμα - φαίνεται να μην έχει ύφος διδαχής, δε
σημαίνει ότι δεν είχε και ως προετοιμασία. Με άλλα λόγια, εννοώ ότι κατά τη διάρκεια της δημιουργίας ενός έργου μπορούμε
να αποκτήσουμε πολλές γνώσεις ως μέλη μιας θεατρικής ομάδας, αλλά αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι οφείλουμε να τις
χρησιμοποιήσουμε σαν υλικό για την παράστασή μας. Το θέατρο ως τέχνη δεν είναι υποχρεωτικά διδακτικό. Είναι και
διασκεδαστικό. Αλλά κυρίως είναι ψυχαγωγικό. Ωθεί την ψυχή μας σε ένα βίωμα, σε μια γνώση υποσυνείδητα, γιατί
αλλιώτικα θα μοιάζει με μάθημα σχολικό και αυτό θα δημιουργεί συνειδητές αντιδράσεις.