Page 27 - U

27
Η εν λόγω παράσταση είναι σημαντική, γιατί φέρνει τους συντελεστές της αλλά και το κοινό της
μπροστά σε ένα κρίσιμο ερώτημα: Ποια είναι η αξία της τέχνης τελικά; Και πιο συγκεκριμένα του
θεάτρου! Θεατές και «ηθοποιοί» υποθέτω πως μπορούν να απαντήσουν σε αυτό το ερώτημα και –
πάλι υποθέτω! – δίνοντας ο καθένας (αναλόγως με τη φύση, την ανατροφή και την ηλικία του)
διαφορετική – ίσως – απάντηση/ ορισμό για την ουσία και τη χρησιμότητα – πάλι ίσως! – της τέχνης
και των καλλιτεχνών…
Όλα τα παραπάνω εκμαιεύονται από τη σκηνή του θεάτρου… Όπου ο μικρός Καζαντζάκης
πηγαίνει με τον πατέρα του, έναν πατέρα πολύ αυστηρό, συντηρητικό και άγριο. Ποια γνώμη να
ακολουθήσει το μικρό παιδί που λέγεται Νίκος; Τη γνώμη του πατέρα, που ισχυρίζεται ότι η
φαντασία είναι αέρας κοπανιστός και που απεχθάνεται το θέατρο, επειδή πιστεύει πως εξεγείρει τα
πάθη…; Ή μήπως να ακολουθήσει τη δική του παιδική γνώμη, που του υπαγορεύει να αγαπά το
θέατρο, επειδή ψυχαγωγεί (συγκινεί, λυτρώνει, ευχαριστεί!) μέσω της φαντασίας (δηλαδή των μη
πραγματικών όντων);
Εν τέλει, ο μικρός Καζαντζάκης, ακριβώς επειδή ήταν μικρός και ο πατέρας του ήταν πολύ μεγάλος
και πολύ αγριωπός, έφυγε από την παράσταση των Ληστών του Σίλλερ εκείνο το βράδυ και με αυτόν
τον τρόπο «έμαθε» να αποφεύγει το θέατρο. Η συγκεκριμένη σκηνή μού αρέσει πολύ, γιατί από τη
μια μεριά αποτελεί αυτό που αποκαλούμε «θέατρο μέσα στο θέατρο» και από την άλλη μεριά
αποτελεί τρόπο, για να υπονομεύσει το θέατρο τον ίδιο του τον εαυτό!
Επιπλέον, η σκηνή αυτή είναι πολύχρωμη και φαντασμαγορική! Και φυσικά είναι άκρως θεαματική
και θεατρική… Οι κοπέλες έχουν φορέσει πολύχρωμα φτερά στο λαιμό και χορεύουν αισθησιακά και
αστεία μαζί! Αργότερα, ένα αγόρι – άνδρας χορεύει tango (!) με μια κούκλα, που λυγίζουν τα
ποδαράκια της, σαν να είναι αληθινή! Ώσπου ακούγεται ένας πυροβολισμός και η σκηνή λήγει
κωμικά με την αποχώρηση του πατέρα και του γιου από το θέατρο.
Ακολουθούν και άλλες ενδιαφέρουσες σκηνές με λογοτεχνικό – φιλοσοφικό περιεχόμενο αλλά και
με θεατρικό ενδιαφέρον. Μια από αυτές τις σκηνές είναι η βεγγέρα, όπου γίνεται λόγος για την
καταγωγή του ανθρώπινου είδους από τον πίθηκο. Στην παρέα υπάρχουν άνθρωποι απλοϊκοί του
χωριού (αγόρια και κορίτσια με χρωματιστά μαντήλια στο λαιμό) και ένας γραμματιζούμενος, που