Basic HTML Version
28
εισηγείται τα παραπάνω. Η κοινή γνώμη δεν αποδέχεται τις νέες θεωρίες, και έτσι ο
«γραμματιζούμενος» αποπέμπεται με κοροϊδίες. Η βεγγέρα ολοκληρώνεται σκηνικά με μαντινάδες.
Τη σκυτάλη της αναπαράστασης παίρνει η συνάντηση του νεαρού πια Καζαντζάκη με μια γριά που
τον φιλεύει σύκα… Σε αυτή τη σκηνή μαθαίνουμε για την ανάγκη του φιλέματος και συγκινούμαστε
βαθιά στη σκέψη πως το θέατρο γίνεται μέσο και τρόπος κατανόησης του κόσμου! Επιπλέον, τα
σύκα συμβολίζουν (μαζί με τα ξερά φύλλα) το Φθινόπωρο. Με ανάλογους συμβολισμούς
παρουσιάζονται και οι υπόλοιπες εποχές… Αρκούν μερικά κορίτσια με λουλούδια για την Άνοιξη, τα
στάχυα για το Καλοκαίρι και ένα αγόρι με παλτό για το Χειμώνα.
Η αλλαγή των εποχών δεν εξυπηρετεί μονάχα το πλάσιμο εικόνων, αλλά αποτελεί και τρόπο
ένδειξης της ενηλικίωσης του μικρού Καζαντζάκη. Ο αφηγητής – αναγνώστης έχει αλλάξει
πρόσωπο. Τα ρούχα έχουν αλλάξει και μάλιστα με τρόπο ιδιαίτερα έξυπνο. Μέσα σε μια εικόνα
σιωπής, ένα κοριτσάκι δίνει σε μια κοπέλα τα πλυμμένα πουκάμισα του συγγραφέα, τα οποία κάθε
φορά έχουν διαφορετικό μέγεθος, σε αύξοντα, όμως, αριθμό. Ταυτοχρόνως με την αλλαγή της
ηλικίας, προβάλλεται και ο τρόπος υλοποίησης των οικιακών εργασιών, καθώς, επίσης, και ο
παραδοσιακός φορέας αυτών, που δεν είναι άλλος από το πρόσωπο της γυναίκας!
Το τελευταίο μέρος του έργου είναι εντελώς αλλιώτικο από τα προηγούμενα. Μαζί με τον ενήλικο -
πια - Καζαντζάκη υποδεχόμαστε και τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σκηνικά ο τρόμος του πολέμου
αναπαρίσταται με ήχους, μέσω των οποίων εκπέμπεται η ανησυχία. Με την έναρξη του πολέμου,
τίθεται το ζήτημα του «ανδρικού αναστήματος»… Ο σωστός άνδρας οφείλει να μη φοβάται, να
αντιστέκεται και να αρνείται!
Η θλίψη, η ανέχεια και η καταστροφή που προκαλεί ο πόλεμος συμβολίζεται μέσω των κοριτσιών.
Με λευκά φορέματα και μαύρα μαντήλια, οι κοπέλες ελίσσονται στο πάτωμα της σκηνής σιμά στα
ξύλινα τραπέζια, σαν να στηρίζονται από αυτά. Πάνω στα τραπέζια στέκονται δυο αγόρια. Είναι ο
συγγραφέας και ο Ζορμπάς. Συνομιλούν. Είναι φίλοι και ας μη μοιάζουν. Ο συγγραφέας είναι
σφιγμένος, διστακτικός και αναποφάσιστος. Ο Ζορμπάς είναι ελεύθερος από δεσμά. Το ερώτημα