Basic HTML Version
35
Το 2009, η θεατρική ομάδα του Παγκρήτιου Εκπαιδευτηρίου αποφασίζει να ασχοληθεί με ένα
διαφορετικό από τα προηγούμενα κείμενο και μάλιστα θεατρικό – κωμικό! Έτσι, λοιπόν,
παρουσιάζει την παράσταση
Σχολείο για κλόουν
του Γερμανού συγγραφέα Φρίντριχ Καρλ Βέχτερ.
15
Όπως είναι φυσικό, οι υπεύθυνοι της θεατρικής ομάδας διασκεύασαν και προσάρμοσαν το κείμενο
στα μέτρα τα δικά τους και των παιδιών. Διότι, αναλόγως με την προσωπικότητα της κάθε ομάδας,
αλλάζουν τα γούστα και οι ανάγκες. Στην προκειμένη περίπτωση, το κείμενο προσαρμόστηκε έτσι,
ώστε να υπάρχει χώρος για πολλά παιδιά στη σκηνή. (Ας έχουμε υπόψη μας ότι το πρωτότυπο
κείμενο είναι γραμμένο για πέντε άτομα, τέσσερα αγόρια και ένα κορίτσι!)
Η αισθητική της παράστασης συμπίπτει με τα προσωπικά μου ενδιαφέροντα. Η πολυχρωμια και η
φαντασμαγορία είναι στοιχεία που πρωταγωνιστούν, όπως επίσης και το γκροτέσκο με τον
«επιμελώς ατημέλητο» αυτοσχεδιασμό και τη θαυμάσια κινησιολογία.
Το σκηνικό είναι πάντα γκρι και πάντα σε στυλ που θυμίζει κουΐντα. Υπάρχουν βάθρα και αυτά σε
γκρι χρώμα. Οι σκιές των «ηθοποιών» διαγράφονται πάνω στο σκηνικό. Το σκούρο – μουντό χρώμα
του αφ’ ενός έρχεται σε αντίθεση με τα παρδαλά κοστούμια των παιδιών – κλόουν, ενώ αφ’ ετέρου ο
ρόλος του είναι να τα αναδεικνύει!
Βασικό στοιχείο της παράστασης είναι η κίνηση και η παντομίμα. Υπάρχει ρυθμός των σωμάτων
και ρυθμός της μουσικής. Το σύνολο της παράστασης μοιάζει με ένα χαρούμενο τσίρκο. Οι φιγούρες
των παιδιών δεν αποτελούν χαρακτήρες αλλά τύπους με στοιχεία φάρσας. Οι εικόνες που
δημιουργούνται είναι αστείες!
Και σε αυτήν την παράσταση συναντάμε πληθώρα σκηνικών αντικειμένων καθώς και
ενδιαφέρουσες σκηνογραφικές προτάσεις… Όπως ένα φόρεμα που μεταμορφώνεται σε βάση
κάστρου! (Ενώ θυμίζει και χωνάκι παγωτού…) Επίσης, ένα ακόμα στοιχείο που συναντάμε είναι η
παρενδυσία. Όπως είναι λογικό, σκοπός της είναι η δημιουργία γέλιου.
15
Το εν λόγω θεατρικό κείμενο θεωρείται «κλασικό» της δραματουργίας για θεατρικές παραστάσεις που αφορούν σε παιδιά –
είτε ως θεατές είτε ως πρωταγωνιστές! Πρώτη φορά στην Ελλάδα υπήρξε θεατρικά από την Παιδική Σκηνή της Ξένιας
Καλογεροπούλου (Αθήνα, 1976). Όπως αναφέρεται στο βιβλίο
Θέατρο για παιδιά – Ένας πρακτικός οδηγός
υπό την εκδοτική
επιμέλεια της Ξένιας Καλογεροπούλου με τη συνεργασία της Δηώς Καγγελάρη (Ελληνικό Κέντρο Θεάτρου για το Παιδί και
τα Νιάτα, Αθήνα 1999),
«Το κείμενο είναι σύντομο. Ο χρόνος της παράστασης εξαρτάται από αυτοσχεδιασμούς, γι’ αυτό η
διάρκεια δεν μπορεί να προσδιοριστεί. Η παράσταση δεν παρουσιάζει τεχνικές δυσκολίες. Χρειάζεται όμως ιδιαίτερα ευρηματική
σκηνοθεσία και εκτελεστές με αυτοσχεδιαστικές ικανότητες.»