Page 37 - U

37
κριτική ματιά την αγάπη δυο ιπποτών και ενός βοσκόπουλου! Όμως, η αίσθηση που δημιουργείται
είναι αυτή της αταξίας και της οχλαγωγίας.
Όλα τα παραπάνω δικαιολογούνται με το δεδομένο που η ομάδα έχει εξαρχής θέσει, ότι η
παράσταση αποτελεί πρόβα παράστασης. Έχει, δηλαδή, σκηνοθετηθεί σαν πρόβα, που το τέλος της
γίνεται η αρχή της «κανονικής» παράστασης, την οποία – δυστυχώς – δε βλέπουμε…!
Θεωρώ ότι αυτή η κίνηση είχε «καλές» προθέσεις, που όμως δεν ευοδώθηκαν… Το στοιχείο της
«πρόβας» θα έπρεπε να είναι καλύτερα και περισσότερο δουλεμένο, έτσι ώστε να μας πείθει ότι είναι
όντως η παράσταση μιας πρόβας… Παρόλα αυτά, το αποτέλεσμα μοιάζει να είναι βιαστικό και
χοντροκομμένο, πιθανότατα λόγω έλλειψης χρόνου. Όμως, η παράσταση αυτή δε θυμίζει σε τίποτε
τις καλοδουλεμένες και επιτυχημένα σκηνοθετημένες δουλειές της θεατρικής ομάδας του σχολείου
τα προηγούμενα χρόνια.
Κλείνοντας, δε βρίσκω το λόγο για τον οποίο να φτιαχτεί μια παράσταση που να «κοροϊδεύει» τρία
«κλασικά» κείμενα. Και μπορεί σαν ιδέα ή σαν σκέψη ή σαν πρόθεση να έχει πρωτοποριακά
στοιχεία, εντούτοις, όμως, η υλοποίηση όλων αυτών αποτυγχάνει, διότι – κατά τη γνώμη μου – δεν
υπάρχει ουσιαστικός συνδετικός κρίκος μεταξύ των έργων. Το ότι μιλούν και τα τρία για την αγάπη
δυο ερωτευμένων δεν αποτελεί δικαιολογία για τις ασάφειες του σκηνικού αποτελέσματος.
Νιώθω την ανάγκη της αυστηρότητας, γιατί η ίδια η θεατρική ομάδα με την πορεία της μέσα στο
χρόνο μού το επιβάλλει… Στην Αυλαία και πάμε το γέλιο εκβιάζεται και αυτό δεν είναι όμορφο!
Παρόλα αυτά, συγχαίρω την προσπάθεια της ομάδας να ριψοκινδυνέψει και ας μην είναι το
αποτέλεσμα το αναμενόμενο. Άλλωστε, την αξία της δημιουργίας την κατέχει η διαδρομή… Το
αποτέλεσμα απλώς κρίνεται! Και τα γούστα – οπτικές γωνίες του εκάστοτε ανθρώπου που θα βρεθεί
στη δύσκολη και άχαρη θέση της κριτικής είναι απολύτως φυσικό να διαφέρουν.
Η τελευταία παράσταση με την οποία πρόκειται να ολοκληρωθεί ο κύκλος αυτής της
θεατρολογικής αναφοράς είναι η επονομαζόμενη ως Παραμύθι χωρίς όνομα - της Πηνελόπης Δέλτα,
που παρουσιάστηκε την αμέσως επόμενη χρονιά (Άνοιξη 2011) από τη θεατρική ομάδα του
Παγκρήτιου Εκπαιδευτηρίου.